Prywatne laboratorium materii, z której stwarzam swój świat. Palące słońca, przyćmione księżyce, zastygłe na nieboskłonie chmury, delikatnie falująca sennie tafla wody. Noc nie chce ustąpić porankowi, światło pomalutku zagarnia nieboskłon, skrada całe niebo.
Malowanie tego cyklu jest jak balansowanie na skraju dwóch światów wewnętrznego i zewnętrznego, aby osiągnąć finalnie jeden cel – wyłonić z obrazu sferę uczuć, zamienić go w emocjonalny krajobraz, okryć tajemnicą.

Jest to opowieść o źródłach, o wyciszeniu, o oczekiwaniu na to, co nieuniknione i na to, co niespodziewane, pełne tajemnicy.